آدم فضایی

توی هیچ دوره ی زندگیم یادم نمیاد انقدر بدون رفیق و دوست صمیمی بوده باشم. همیشه تو مدرسه همیشه تو دانشگاهی که تهران بودم دوست صمیمی داشتم ولی از وقتی اومدم تبریز بجز رابطه ی عاطفی که دارم دیگه هیچ رابطه ی عمیق و رفاقتی شکل نگرفته‌. احساس ضعف می کنم از این نظر و این موضوع رو حال کلیم به شدت تاثیر می ذاره. حتی یه زمانی توی مجازی هم راحت می تونستم دوست های جدید پیدا کنم و دایره های رفاقتیم مختلف و گسترده باشه ولی الان خیلی وقته دوست جدیدی تو این فضا پیدا نمی کنم و عمق دوستی های قدیمی هم به عمق قدیم ها نیست. نیاز به رفاقت دارم. نیاز به دوست صمیمی دارم.

می دونی حالا که اینجا می تونم راحت بنویسم بذار اینم بگم، گاهی وقت ها حس می کنم خیلی تنهام و نمی تونم با آدم ها ارتباط بگیرم. حتی توی جمع های خانوادگی هم وقتی همه حرف می زنند و ارتباط می گیرند من معمولا ساکت یه گوشه نشستم و تو ذهن خودم غرقم. شور درونگرا بودن رو درآوردم. به آدم ها نمی تونم نزدیک شم، نمی تونم باهاشون ارتباط بگیرم، نمی تونم باهاشون حرف بزنم، از دغدغه هام بگم و دغدغه هاشون رو بشنوم و دنبال نقاط مشترک بگردم. خیلی وقت ها احساس آدم فضایی بودن دارم که متفاوتم از بقیه ی آدم ها که تنهام که دنیای من یه رنگ دیگه ست. 

نیاز به روابط دارم. نیاز به دوستی های عمیق دارم. نیاز به ارتباط گرفتن با آدم ها دارم.

حتی توی این دنیای وبلاگی هم بر خلاف قبلا دوستی پیدا نمی کنم و تنها تنها می چرخم تو این دنیا.